Podpis pod zdjęciem na stronie 46 zawiera błędne nazwisko: nie Štěpán Rak, a Waldemar Zaborski.

Na stronie 173 w opisie koncertu Aleksandra Lasonia nie powinno znaleźć się ostatnie zdanie „Utwór wydało Polskie Wydawnictwo Muzyczne”.

W spisie członków jury na stronie 272 powinno znaleźć się dodatkowo nazwisko Marka Pasiecznego.

W pierwszym akapicie po fragmencie „Jednocześnie nie ma o nim wzmianki w praktycznie żadnej powojennej publikacji” powinno znaleźć się odniesienie do książek Tomasza Lerskiego w tym tej zatytułowanej Syrena Record: pierwsza polska wytwórnia fonograficzna 1904–1939, w której na stronie 624 znajduje się b. krótki biogram Eplera zwieńczony zdaniem „Brak bardziej precyzyjnych o nim informacji”. Wzmianki o orkiestrze mandolinowej prowadzonej przez Eplera znaleźć można także w publikacjach Piotra Dahliga (Tradycje muzyczne a ich przemiany, s. 513) oraz Ewy Nideckiej (Twórczość polskich kompozytorów Lwowa a ukraińska szkoła kompozytorska, s. 103).

Informacje w części „Muzyka lutniowa” uzupełnione i poprawione zostały w artykule Polska muzyka lutniowa na falach Polskiego Radia Lwów. Współpraca Marii Szczepańskiej i Adama Franciszka Eplera.

W artykule, przez zwykłe przeoczenie, pominięto dwa koncerty gitarowe polsko-greckiego kompozytora i gitarzysty Odysseasa Konstantinopoulosa (urodzonego w Polsce w greckiej rodzinie): Concerto No. 1 „Epistrofi” na gitarę i orkiestrę oraz Concerto No. 2 na dwie gitary i orkiestrę.

W momencie publikacji artykułu nie były mi znane także koncerty: 

• Mateusz Jarosz – Koncert na orkiestrę i gitarę (1997)

• Janusz Sochacki – Concertino na gitarę, orkiestrę smyczkową, rożek angielski, marimbę, gongi jawajskie, dzwony rurowe i gran cassa (2005);

• Andrzej Karałow – Last Planet na gitarę i orkiestrę smyczkową (2010);

• Wojciech Łyko – Fantazja na orkiestrę symfoniczną i gitarę klasyczną.

W dacie prawykonania Trio per flauto, oboe e chitarra podana została błędna data roczna: 1971 zamiast 1972 roku (=3 maja 1972 roku).

Przywołując literaturę przedmiotu podejmującą zagadnienie utworów gitarowych Bogusławskiego nie odnotowano analizy Concerto per chitara e orchestra zawartej na łamach pracy Jolanty Bauman-Szulakowskiej zatytułowanej Śląskie intermundia. Muzyka instrumentalna na Śląsku w latach 1945–1995 (s.  123–124).

Udało się odnaleźć 151. druk, autorstwa Hersza Pomeranca, który powinien się znaleźć pod numerem 56, przed podpunktem 1a: № 7. CHOPIN Fryderyk – Dwa preludia (Deux préludes), Op. 28 Nr 6, Op. 28 Nr. 7 [na dwie mandoliny, mandolę i gitarę 6-cio lub 7-mio strunową], zachowany w archiwum Jolanty i Stanisława Bortkiewiczów w Willi Muszka, sygn. N012 (jedynie partia mandoliny I i mandoli).

Na stronie 75 zdanie „[…] a historyk Stanisław Estreicher, wydając wspomnienia autorstwa Ambrożego Grabowskiego, w jednym z przypisów zestawił brzmienie […]” powinno brzmieć „[…] a historyk Ambroży Grabowski w swych wspomnieniach zestawił brzmienie […]”.

Wyliczenie XX-wiecznych utworów polskich zawierających motywy ukraińskie powinno zawierać jeszcze jeden utwór – kompozycję Aleksandra Tansmana zatytułowaną Dumka, będącą częścią pierwszej wersji Suity in modo polonico z 1962 roku.

Wymieniając polskich kompozytorów-gitarzystów, którzy tworzyli przed Jurkowskim, ominąłem nazwisko Bronisława Steina, którego miniatura Zegarynka ukazała się w 1968 roku w zbiorze Moja gitara. 75 melodii w łatwym układzie na gitarę Józefa Powroźniaka.

Nazwisko Andrzeja Wendlanda (i jego kompozycja Dwa impromptus) powinno znaleźć się na stronach 85–86 obok nazwisk Rabińskiego, Woźnego, Budzyńskiego i Smorawińskiego.

Tabulatura Renè Millerana pochodzi z ok. 1690 roku, a nie z 1725 roku (błędną datę zaczerpnąłem z opracowania Henryka Opieńskiego).

J.K. Mertz to nie Johann Kaspar, a Joseph Kaspar.